بسم الله الرحمن الرحیم

بخاطر یه برنامه ای چند روزی رو سعادت پیدا کردم برم دبیرستانهای دخترانه شهر و از نزدیک با دانش آموزان در ارتباط باشم

هرچند این فرصت اندک بود ولی تجربیات خوبی کسب کردم و چیزهایی زیادی رو از نزدیک لمس کردم که قبلا فقط شنیده بودم .

تغییر جهشی زیاد در نگرش  فارغ التحصیلان گذشته و دانش آموزان حال نسبت به اعتقادات و آرمانها

کم شدن منزلت و حرمت در رابطه استادی و شاگردی اونم از طرف شاگردان

شبیه بودن دانش آموزان به افرادی که  به یک میهمانی تولد و عروسی دعوت شده بود تا به محیط آموزشی

فقدان کار فرهنگی و پرورشی در محیط مدارس

و......

دلم گرفت از این همه چیزهایی که دیدم و نمیتونم بنویسم

انگار با آدمای غریبه ای حرف میزدم  ، اکثرشون تو عالم دیگه ای سیر می کردند

نوجوانانی که اگر به آنها نگاه دلسوزانه و مهربانانه فرهنگی میشد و به دور از کار آماری و گزارشی برایشان وقت می گذاشتند امروز با افراد معتقدتری مواجه بودیم

هرچند هنوز هم فرصت هست ولی گمان نکنم کسی بخواهد کاری برایشان بکند جز عده ای اندک که انها هم.....

کلی حرف برای گفتن دارم ولی نمیتونم بنویسم

بغضم گرفته ،خدا کند متخصصان عرصه تربیت و فرهنگ دلشان بسوزد و فرزندان سرزمینم را دریابند، همانهایی را که آینده را می سازند .

با شمایم بزرگواری که از دستت کاری بر میاد ،میدانی سهل انگاری و بی توجهی تو آینده انقلاب را به خطر می اندازه؟

شما که زمان زیادی از روز با ذهن های اماده و دلهای مشتاق نور و هدایت سرو کار دارید ،از شما تقاضا میکنم فقط اندکی دلسوزانه تر رفتار کنید

.....