به این تصویر خوب نگاه کنید

تا چند روز پیش او فقط تمام امید این پسر بود بابایی که بهش افتخار میکرد براش مهم نبود پدرش دانشمند هسته ایه ، یا یه کارگر ساده براش مهربانی و بودن پدر مهم بود حالا چند روزه که بابا دیگه نیست هیچ کس تنهایی اونو درک نمیکنه . امروز اگه ما ناراحتیم فقط برای اینه که یه دانشمند رو از دست دادیم

هیچ کس برای تنهایی این طفل معصوم ناراحت نیست . برای لحظات بی بابا ماندنش ، برای روزهایی که در انتظار اوست. شهید احمدی روشن امروز در بین ما نیست افسوس از دست دادنش دردی از جامعه ما دوا نمی کند

کاش ان زمان که بود قدرش را می دانستیم راست می گویند که ما جماعت مرده پرستیم . بیایید قدری برای تنهایی کودکش نگران باشیم. کاری کنیم که فردا که فرزندش بزرگ شد بتوانیم تو چشماش نگاه کنیم و با افتخار بگوییم که راه پدرت را ادامه دادیم.