چه کسی به شیپور جنگ دمید؟

چرا کسی از شعله ورشدن زبانه های آتش و دود جلوگیری نکرد؟

چرا پس از وضوگرفتن رزمندگان اسلام در کارون، کبوتر صلح بر گنبد مسجد جامع خرمشهر نشست؟

چه کسی در برابر جاری شدن خون هزاران سینه سرخ مسئول است؟

چه کسی، چرا... .

این ها و صدها پرسش دیگری از این نوع، پرسش آنانی است که دفاع مقدس را از زاویه پنجره خاکی جزئی نگر می نگرند و با دست گرفتن چرتکه عقل دکارتی، پیروزی ها و شکست ها را تفسیر می کنند؛ آنانی که مرز شعورشان، محدود به خط کشی مرزها و سانت کردن نقشه هاست، آنانی که با خاکی شدن بال جنگنده ها و به اهتزاز درآمدن پرچم ها بر بالای پاسگاه ها، هشت سال دفاع مقدس ما را تحلیل می کنند و گمان می کنند قضیه خمینی و یارانش، قصه نبردی بر سر آب و خاک بود و بس.

قصه خمینی(ره) و یارانش، قصه ای ساده بود؛ به سادگی قصه ای که مادران در پانزدهم خرداد برای کودکان در گهواره خود نقل می کردند. دنیا ناگزیر بود تا شمشیرش را از نیام بیرون آورد و امام و یارانش هم راهی جز بوسه زدن بر لب تیغ های برهنه را نداشتند؛ چراکه امام به همه دنیا «نه» گفته بود؛ به دنیایی که فراعنه نوینش، دعوی خدایی داشتند، دنیایی که هامان هایش، برج های بلند شرک بنا کرده بودند، به دنیایی که نمرودهایش مغرورانه بر بلندای برج های خودساخته، توحید و یکتاپرستی را نشانه می رفتند، امام و یارانش به همه «نه» گفته بودند.

امام و یارانش نه تنها به آنان «نه» گفته بودند، بلکه سخنی را هم بر زبان آورده بودند، همه دنیا را مخاطب کلام انبیای الهی قرار داده بودند، همه را به توحید و «عدالت» فراخوانده بودند و این «نه»، حادثه ای در پیش داشت!

امام و یارانش، «از عبور ممنوع» دنیا و دنیاطلبان گذشته بودند و باید جریمه می شدند، حتی اگر برمی گشتند، تا کسی جرئت نکند «تابو»شکنی را باب کند، امریکا را شیطان بزرگ بخواند، امریکا را بدتر از شوروی و انگلیس را پلیدتر از هر دو بنامد، اسرائیل را غده سرطانی معرفی کند، «سرمایه سالاران را زالوصفت»، «متحجرین را احمق». دنیا اگر از هابیل می گذشت، از یحیی(ع) می گذشت، دنیا اگر از حسین(ع) و یارانش می گذشت، باید از خمینی و یارانش هم می گذشت.